بيست و پنج سال از ساخت «بابي پسر بد» اثر كالتِ رالف د هير مي‌گذرد. يك فيلم استراليايي نابهنگام و تكان‌دهنده كه با وارونه كردن داستان آفرينش، از كراهت به زيبايي و از دوزخ به بهشت مي‌رسد.
«شطرنج باد» محمدرضا اصلاني چهل سال بعد از اولين نمايش در پنجمين جشنواره جهاني فيلم تهران، هنوز هم غريب و دست‌نيافتني است. فيلمي كه در زمان خود با تندترين واكنش‌ها مواجه شد و منتقدان/تماشاگران با خشم و نفرت از آن استقبال كردند.
تلاش حقيقي براي رسيدن به يك فيلم «كمپ» ايراني، به دليل انتخاب مسيري اشتباه از نيمه فيلم به بعد (از صحنه دستگيري حسن) به ثمر نمي‌نشيند.
فيلمي مضطرب و ملانكوليك كه گرچه لحن پيچيده و غرابت فرمالِ پدرخوانده‌اش «هامون» داريوش مهرجويي را ندارد اما همچون سلف‌اش با يك مرد/پسر پرشور و احساساتي، توامان به احساسات تماشاگر و روح زمانه چنگ مي‌كشد
اندرسون در «رشته خيال» ايده تماتيك مورد علاقه‌اش «اختگي مردانه» كه جلوه‌اي نارس در «مرشد» و «فساد ذاتي» پيدا كرده بود را با حوصله مي‌كاود و به ميانجي طبع اوفولسي فيلمش، وودكاكِ رنجور و گريزان از عشق را وارد غار ترسناك رابطه عاشقانه مي‌كند.
ناصر ملك‌مطيعي بخش مهمي از هويت و تاريخچه سينماي فارسي براي مطالعه و شناخت فرهنگ ايراني است. يكي از مهمترين شمايل‌هاي سينماي فارسي.
اولين «فيلم نوآر» رنگي تاريخ سينما «او را به خدا بسپار» جان استال، اثري ويژه در تاريخ سينماي آمريكا است. فيلمي كه براي اولين بار رنگ را در نيمه دهه چهل ميلادي وارد «فيلم نوآر» و جهان سياه و تاريكِ آن مي‌كند و سبب بوجود آمدن چرخه «فيلم نوآر»هاي رنگي مي‌شود.
شمايل معصوميت و ملاحت و طراوت دخترانه در تاريخ سينما. دختري زودرنج كه در مواجهه با مردان سرسختِ فيلم‌ها به تلنگري مي‌شكست، و خويشتن‌دار بي‌آنكه قصد جنگ داشته باشد به همراهي با آن‌ها در پايان فيلم‌ها مي‌رسيد.
رام كردن مردِ سركش يا بعبارت بهتر تصريح اين ايده تماتيك در آثار پل تامس اندرسون؛ كه چگونه مرد نيچه‌اي، مسئله‌ساز، و سرشار از عقده و خلا و پارادوكسِ فيلم‌هاي اندرسون، بعد از سرگشتگي در هفت فيلم و تحميل رنج و آلام زيستي به خود و بقيه، راه آرامش را در معاشرت و مفاهمه با يك زن مي‌يابد.
مرگ ميلوش فورمن تنها به معناي فقدان يك فيلمساز بزرگ نيست؛ سينماي معاصر يكي از معدود غول‌هاي بجا مانده را از دست داد.
هازاناويشس در «موحش» با بازتوليد مود و فرم مالوف گدار در دوره اول فيلمسازي‌اش (حدفاصل «از نفس افتاده» تا «ويكند») او و معشوقه‌اش را به سوژه‌هاي گداري كه در پاريس دهه شصت ميلادي پرسه زده و عشقبازي مي‌كنند، بدل مي‌سازد.
بعد از تماشاي دوباره «لاتاري» و بازنگري در مناسبات آن، حسي از سرخوردگي مرا در برگرفت. فيلمِ تخت و گريزان از سياستِ مهدويان در ديدار مجدد، واجد ديدگاهي بيش از حد يكسويه و قراردادي به مسائل ملتهب است و شخصيت مسئله‌سازش در قالب موسي، عمق و منطق لازم را براي حل بحران پيدا نمي‌كند.
در دومين اثر سينمايي دن گيلروي «رومن جي. اسرائيل» نسبت به فيلم اولش «نايت‌كراولر» همه عناصر پيرامون شخصيت اصلي و انگيزه‌هايش وارونه شده است. باز هم با شخصيتي درونگرا و فرديتي مضاعف مواجه هستيم كه اجازه ورود كسي به خلوتش را نمي‌دهد و آنقدر در اين كار اصرار مي‌ورزد كه بدل به شخصيتي فريكي مي‌شود.
او دلبسته تاريكي و شب بود. شيفته نمايش عشق‌هاي رمانتيك، گسست‌هاي دلخراش عاطفي و پايان‌هاي هولناك تراژيك كه بين زنان خودآگاه/عاشق و مردان كله‌شق فاصله مي‌انداخت.
استتيك نبوغ‌آميز «شعله‌ور» بارها فراتر از استانداردهاي سينماي ايران، بلندپروازي را در اين سينماي حقير، معنا مي‌كند.
درباره «كوكو» لي آنكريچ: اگر ايمان و اعتقادتان به كمپاني پيكسار را بعد از چند فيلم ضعيف و متوسط از دست نداده‌ايد به تماشاي «كوكو» لي آنكريچ بنشينيد كه بهترين انيميشن سال 2017 و از سرگرم‌كننده‌ترين آثار پيكسار طي سال‌هاي اخير است.
«داستان‌هاي مايروويتز» نوا بامبك همزادِ پيرتر و كهنسال بهترين فيلم او «ماهي مركب و وال» است. هر دو فيلم با كنكاش در احوالات و رفتارهاي اعضاي خانواده‌اي نيويوركي به ثبت لحظات تلخ و شيرين در دل يك «داستان خانوادگي» مي‌رسند و با پرهيز از داستانگويي مرسوم فيلم آمريكايي، قطعاتي مجزا و پراكنده از شخصيت‌هاي مختلف را موكد مي‌كنند.
بهروز وثوقي (قيصر)، ناصر ملك‌مطيعي (سه‌قاپ)، پرويز فني‌زاده (رگبار)، علي نصيريان (مهر گياه)، مرتضي عقيلي (زير پوست شب)، بهروز وثوقي (كندو)، پرويز فني‌زاده (دايي جان ناپلئون) و ...
بيضائي شبيه به مردان و زنان خودآگاه آثارش، مبناي وجود و خلاقيت خود در اين سرزمين را همواره بر تقابل با نادانيِ جماعت «غرق در خرافه» استوار كرد و به شكلي طبيعي و منطقي به لحن و بياني متكلف و پيچيده در بروز افكار، احساسات و استتيك آثارش رسيد.
هجده سال بعد از «قرمز» - موفق‌ترين و بهترين فيلم جيراني - باز هم يك آدم رواني و يك زن در مركز داستان فيلمي از فريدون جيراني قرار گرفته‌اند. اينجا اما همه چيز وارونه شده و مرد با خشونتي دروني و نقشه‌اي كه در طول داستان شكل مي‌گيرد، زن را اسير و عليل خود و تصميماتش مي‌كند. زن برخلاف «قرمز» بازي مي‌خورد و در جنايتي نامنتظر از بين مي‌رود.
برای اطلاع از مطالب جدید 7 فاز ایمیل خود را وارد نمایید.
استفاده از تمامی مطالب 7فاز تنها با ذکر منبع و درج پیوند مجاز است.
طراحی، پیاده سازی و پشتیبانی وبسایت توسط گروه ماز