مهندس مهدي بازرگان؛ اولين رييس دولت در ساختار سياسي جمهوري اسلامي...
اين بخشي از بازي منتقدان است؛ انتخاب 10 فيلم برگزيده از فيلمساز مورد علاقه. اما آلفرد هيچكاك تنها يك فيلمساز محبوب و همتراز ساير كارگردانان پانتئونِ شخصي نيست. او به همراه چند فيلمساز ديگر، تنها كساني هستند كه وراي فيلمسازي در حد كمال، بغايت سبك‌پردازي در داستانگويي و گسترش قواعد بياني دست يافتند.
فيلمي قيرگون و شوم كه همچون يك سگ وحشي و هار از همان شروع فيلم، گريبان تماشاگر را مي‌گيرد و در انتها او را لت و پار به حال خود رها مي‌كند.
«شماره 17 سهيلا» محمود غفاري با وجود محدوديت‌هايي كه از زيرمتن فيلم اجتماعي ايراني به ارث برده، در نسبت با سينماي فرتوت و محافظه‌كار و قابل پيش‌بيني «جريان اصلي» ايران، فيلمي تازه بنظر مي‌رسد.
"رقص... اميال وحشي آدم را بر مي‌انگيزد؛ غريزه‌هايي كه خود، طي زندگاني هشيارانه‌مان، با لالايي خواب‌شان كرده‌ايم. ما مي‌رقصيم كه كشتي اندوه‌مان را غرق كنيم. پس برقص! برقص! اگر بايستي باختي!"
بازي‌اش در «واريته بهاري» پرويز خطيبي را هيچ‌كس نديد و دو دهه بعد با فيلم «گاو» در سينماي ايران شناخته شد؛ با بازي در نقشي غليظ.
اغتشاشي خسته‌كننده بنام «تنگه ابوقريب» كه ناموفق در نمايش پيچيدگي‌هاي رفتار انساني، در ساخت تنگه‌اي كه ادعاي نمايشش را دارد عاجز مي‌ماند و به شكلي مضحك و باورنكردني تماشاگر فيلمي مي‌شويم كه حتي از پس توجيه عنوان‌اش هم برنمي‌آيد.
«سرگيجه» داستان مردي است كه در ضديت با عشق رمانتيك، زني كه در نهاد و ذهنيت‌اش تروماي رواني بوجود آورده را سنگدلانه به شكل فيزيكي از بين مي‌برد
هديه تهراني تنها زن ايراني بود كه در بزنگاه تغيير و تحولات اجتماعي در اواسط دهه هفتاد، منش و زيستي مدرن از خودش در فيلم‌ها ارائه داد
ناصر ملك‌مطيعي بخش مهمي از هويت و تاريخچه سينماي فارسي براي مطالعه و شناخت فرهنگ ايراني است. يكي از مهمترين شمايل‌هاي سينماي فارسي.
اولين «فيلم نوآر» رنگي تاريخ سينما «او را به خدا بسپار» جان استال، اثري ويژه در تاريخ سينماي آمريكا است. فيلمي كه براي اولين بار رنگ را در نيمه دهه چهل ميلادي وارد «فيلم نوآر» و جهان سياه و تاريكِ آن مي‌كند و سبب بوجود آمدن چرخه «فيلم نوآر»هاي رنگي مي‌شود.
شمايل معصوميت و ملاحت و طراوت دخترانه در تاريخ سينما. دختري زودرنج كه در مواجهه با مردان سرسختِ فيلم‌ها به تلنگري مي‌شكست، و خويشتن‌دار بي‌آنكه قصد جنگ داشته باشد به همراهي با آن‌ها در پايان فيلم‌ها مي‌رسيد.
رام كردن مردِ سركش يا بعبارت بهتر تصريح اين ايده تماتيك در آثار پل تامس اندرسون؛ كه چگونه مرد نيچه‌اي، مسئله‌ساز، و سرشار از عقده و خلا و پارادوكسِ فيلم‌هاي اندرسون، بعد از سرگشتگي در هفت فيلم و تحميل رنج و آلام زيستي به خود و بقيه، راه آرامش را در معاشرت و مفاهمه با يك زن مي‌يابد.
مرگ ميلوش فورمن تنها به معناي فقدان يك فيلمساز بزرگ نيست؛ سينماي معاصر يكي از معدود غول‌هاي بجا مانده را از دست داد.
هازاناويشس در «موحش» با بازتوليد مود و فرم مالوف گدار در دوره اول فيلمسازي‌اش (حدفاصل «از نفس افتاده» تا «ويكند») او و معشوقه‌اش را به سوژه‌هاي گداري كه در پاريس دهه شصت ميلادي پرسه زده و عشقبازي مي‌كنند، بدل مي‌سازد.
بعد از تماشاي دوباره «لاتاري» و بازنگري در مناسبات آن، حسي از سرخوردگي مرا در برگرفت. فيلمِ تخت و گريزان از سياستِ مهدويان در ديدار مجدد، واجد ديدگاهي بيش از حد يكسويه و قراردادي به مسائل ملتهب است و شخصيت مسئله‌سازش در قالب موسي، عمق و منطق لازم را براي حل بحران پيدا نمي‌كند.
در دومين اثر سينمايي دن گيلروي «رومن جي. اسرائيل» نسبت به فيلم اولش «نايت‌كراولر» همه عناصر پيرامون شخصيت اصلي و انگيزه‌هايش وارونه شده است. باز هم با شخصيتي درونگرا و فرديتي مضاعف مواجه هستيم كه اجازه ورود كسي به خلوتش را نمي‌دهد و آنقدر در اين كار اصرار مي‌ورزد كه بدل به شخصيتي فريكي مي‌شود.
او دلبسته تاريكي و شب بود. شيفته نمايش عشق‌هاي رمانتيك، گسست‌هاي دلخراش عاطفي و پايان‌هاي هولناك تراژيك كه بين زنان خودآگاه/عاشق و مردان كله‌شق فاصله مي‌انداخت.
استتيك نبوغ‌آميز «شعله‌ور» بارها فراتر از استانداردهاي سينماي ايران، بلندپروازي را در اين سينماي حقير، معنا مي‌كند.
درباره «كوكو» لي آنكريچ: اگر ايمان و اعتقادتان به كمپاني پيكسار را بعد از چند فيلم ضعيف و متوسط از دست نداده‌ايد به تماشاي «كوكو» لي آنكريچ بنشينيد كه بهترين انيميشن سال 2017 و از سرگرم‌كننده‌ترين آثار پيكسار طي سال‌هاي اخير است.
برای اطلاع از مطالب جدید 7 فاز ایمیل خود را وارد نمایید.
استفاده از تمامی مطالب 7فاز تنها با ذکر منبع و درج پیوند مجاز است.
طراحی، پیاده سازی و پشتیبانی وبسایت توسط گروه ماز